Wat leukers

Hoi allemaal,

Na het verhaal van dinsdag, hadden we gisteren gelukkig weer wat leuks. Lenys vrouwen beweging had weer een "one stop shop for women" georganiseerd. Net als vorig jaar, alleen nu iets kleiner. Een middagje met deze keer vooral medische hulp. Al met al toch een twee honderd vrouwen die kwamen voor een algehele check up, baarmoederhalskanker en borstkanker screening en nog een paar programma's. Al twee uur voor het begin stonden er al vrouwen uit een plaatsje meer dan uur van Cebu te wachten. Ik was weer de fotograaf en deze keer had ik een assistente.

Amara is de dochter van een collega van leny en die zorgde er voor dat genoeg beweging kreeg (want ze is snel) en dat ik voldoende dronk :-). Binnenkort wat meer plaatjes

een lesje in corruptie

Hoi allemaal,

Met de auto hebben we hier al het nodige meegemaakt, maar vandaag was wel weer een hoogte/diepte punt. Ik zal het even allemaal in chronologische volgorde doen.Helaas maar heel weinig fotos vandaag

Een paar weken nadat ik hier woonde werd ik in Consolation door een verkeersregelaar van de weg gehaald. Ik zou door rood gereden hebben. Ik was heel erg zeker dat het net oranje was, maar goed. Hij vraagt naar de papieren, ziet mijn internationale rijbewijs van de ANWB en vindt het dan ineens moeilijk. Misschien omdat het in het Engels was, misschien weet hij niet zeker of hij dit wel in beslag mag nemen, of iets anders. Maar goed, ik zeg sorry, zal niet meer gebeuren, en einde verhaal. Oppassen met auto rijden dus en alleen maar een copietje van het rijbewijs in de auto hebben  :-). Dat mogen ze wel 10 keer in beslag nemen

Dan een paar maanden verder draai in Mandaue (dat ligt tussen Consolation en Cebu in) in het donker de grote weg op. Prompt daarna een motor achter ons aan met een verkeersregelaar. Had niet rechtsaf gemogen. Het bordje was in het donker niet te zien, maar stond er wel ergens... Hij kijkt ook moeilijk naar alle papieren en heeft een heel verhaal over boete, naar het bureau, het volgen van een training over verantwoordelijk rijden etc. We besluiten voor 20 peso’s (50 cent) dat het beter is voor iedereen als hij niets gezien heeft... 


Weer een paar weken later op een kruispunt waar iedereen rechtsaf door rood gaat zien ze mij ook gaan. Ik had het raampje aan de bestuurderskant open, dus de getinte ramen verborgen me niet meer (is ook een lesje :-)). Ik was alleen, maar nu weet ik hoe het werkt, dus weer 20 peso’s verder gaan we allemaal onze eigen kant op... (in de tussentijd kwamen er nog wel 10 auto’s en een grote truck (waarvoor de heren even aan de kant moesten) ook rechtsaf door rood.

Nu wordt het leuk. Weer in Mandaue worden we op een avond door een dame van de weg gehaald om iets wat we nog steeds niet begrijpen.... Zij begon meteen in het Cebuano tegen Leny te praten. Toen ik zei: "Sorry mevrouw, maar ik ben de chauffeur, kunt u mij uitleggen wat er aan de hand is". Werd ze kwaad en begon eigenlijk meteen over 500 peso’s smeergeld. Toen we dat weigerden begon ze nog eens over de cursus en  inleveren rijbewijs naar het bureau etc. Toen we dat weer weigerden, heeft ze een boete uitgeschreven (niets geen inbeslagname van papieren). Wij hebben haar toen gezegd dat we beroep gingen aantekenen en hebben een ingezonden brief naar een populair radio programma gestuurd. Dat heeft een hele rel veroorzaakt :-). Het hoofd van de verkeerspolitie wou met me praten, de burgemeester nodigde uit voor een gesprek. Als ik een klacht zou indienen zou ze ontslagen kunnen worden etc. Omdat dit vlak na het gedoe met Lenys man was en het mij niet goed leek als de verkeerspolitie onze auto, kenteken en woonplaats zou weten hebben we dit verder met anonieme e-mails naar de radio opgelost.  Les van de dag: oppassen in Mandaue, want dat is een slechte plek voor boetes ....

Tot vandaag ...

We waren op pad om een poster te laten printen voor een activiteit van Lenys vrouwenbeweging voor morgen. We hadden een adresje in de buurt gekregen waar dat goedkoop kon. Dus wij daar heen en op een gegeven moment valt me op dat er wel erg veel auto's tegemoet komen in dat smalle straatje. Zou het geen eenrichtingsverkeer zijn..... voordat ik kan draaien stopt de takelwagen van de CITOM (de verkeerspolitie van Cebu recht voor ons. Meteen springen er drie mannen uit. Foute boel dus... Klopt dus. Zelfde verhaal overtreding, buitenlander, rijbewijs, cursus, ellende, je kent het verhaal nu wel. Wij gaan weer niet akkoord en we wachten op welk bedrag de teller vandaag stopt. Aangezien ze met z'n 5-en waren, ging ik uit van 200 peso’s (twee biertjes per persoon). Fout. Nu zegt hij "laten we dan maar naar het bureau gaan". We gaan dus in konvooi terug en wat blijkt bij de ingang van de weg, geen bordje eenrichtings verkeer :-).

Morgen even foto’s maken

Wij dus in konvooi naar kantoor en tot mijn verbazing wij voorop (hij heeft de papieren). Ik dus de hele tijd goed in de spiegel kijken of ze wel volgen en het nummerbord van de takelwagen opschrijven. Nog even gedacht, zullen we onderweg stoppen en het daar afhandelen? Niet gedaan en toen dat ook voor hen duidelijk werd haalden ze ineens in en wezen ze de weg. :-) De agent in het midden van de voorbank met beide armen om een hoofdsteun van de buren. Goed in zijn nopjes. eenmaal bij kantoor stoppen we achter de takelwagen op de grote weg onder een groot stopverbod bord. Wij naar binnen met in ons achterhoofd, als we zo klaar zijn, hebben we dan nog wel auto, of is die ook in beslag genomen? 

Eenmaal op kantoor begint het spelletje. De baas is nergens te vinden en opeens is de agent ook weg. Met onze papieren. Ik begin op mijn telefoon al een logje bij te houden voor als het straks nog gekker wordt. (Deed Leny ook al bleek later :-)). Op een gegeven moment komt de baas en begint de preek weer. Nadat Leny een hoop gepraat heeft en zo ga ik toch maar knopen doorhakken. Dus ik vraag wat gaan we doen. Er komt een boete voor "reckless driving" 1500 peso’s tegen het verkeer in en een voor "grave disobedience of rules and regulations" PhP 1700(dus hufterig rijden en zware minachting voor de wet"). Waarop ik dan antwoord, dat is goed, maar wat zijn mijn mogelijkheden voor beroep want ik ga dit aanvechten, want er staat geen bordje. Ik kon dus niet weten dat het eenrichtingsverkeer was. Ik snap nu dat ik fout zat, maar kon dat toen niet weten. En ik kreeg door jullie mensen, die hun werk deden, geen kans meer om te keren. Dus voor nu, laat ik gewoon de boetes betalen en dan ga ik later in beroep en zien we wel wat er gebeurt. 

Nu komt het leuke. Een hele discussie want volgens hen staat er wel een bord. Aan de andere kant van de weg waar je er wel in mag! Had ik maar moeten weten dat het dan van de andere kant niet mag. Daar heb je toch geen bordje voor nodig?  (gaat binnenkort anoniem met foto’s weer naar de radio. :-))

Afijn, eenmaal buiten kantoor in hal van het gebouw, blijkt daar de koehandel plaats te vinden. In het Filippijns met Leny. Agent is weer nergens te vinden. Leny vraagt aan iemand hoe gaat die hier nu verder en legt het verhaal uit. Die zegt, zal ik je even leren hoe dat gaat. Heb je 1000 peso’s bij je? Leny kijkt moeilijk en schraapt met moeite 500 peso’s bij een. hadden we in de auto al voorbereid. Ik had niet meer dan 1200 bij me :-). Dan roept die persoon iemand en roept gewoon in het openbaar: Check even of ze met 500 peso’s akkoord gaan? Dat was even moeilijk. Dan vragen ze wat ik doe en als blijkt dat ik consultant bij de overheid ben (.... mijn kantoor is bij de overheid dus dat kun je zo interpreteren en ik ben consultant en ik noem de directeur bij zijn voornaam en hij staat in mijn mobiel :-). Zijn ze met 500 peso’s tevreden. Wij hebben alle papieren weer en de auto stond er ook nog!  Weer een lesje: hoe groter de stad hoe hoger de bedragen. Gelukkig is Consolation een dorp en is Liloan nog kleiner. Zou dat de volgende worden?

Dus al met al, een complimentje voor de verkeerspolitie van Consolation, want die zijn zo gek nog niet :-)

Dat was uit het leven gegrepen, 

Dat was uit het leven een greep!

Ubo (en wij liggen er niet meer wakker van. Ik ga morgen lekker even kruispunten zonder bordjes fotograferen en mijn anonieme email naar de radio weer eens testen. Of misschien wacht ik daar nog 2 weken mee om hun geheugen een beetje te laten inslapen :-)

Een weekendje in Naga City

Hoi allemaal,

afgelopen weekend waren we eindelijk eens een weekendje weg met z'n tweeen. Leny had in oktober al goedkope kaartjes gekocht voor een retourvlucht naar Naga City. Naga ligt in de 'komma' van Luzon in een regio die Bicol heet. In de Filippijnen beroemd (en berucht) om het hele hete eten. Er is een gerecht, de Bicol Express, dat gemaakt wordt van klein gesneden boontjes, kokosmelk en pepertjes. Als ze rode pepertjes gebruiken, dan gaat alles goed, gebruiken ze groene, dan is een extra drankje nodig want dan maak je wel eens een foutje :-). verder wel erg lekker!


Grotere kaart weergeven

Het was wel even slikken want pas op maandag kregen we bericht van een vluchtwijziging. In plaats van een uurtje vliegen naar Naga om 11 uur, vertrekken we nu al om 6 uur en dan via manila met een paar uurtjes wachten.

Eenmaal in Naga aangekomen was het voor ons een heel ander gebied dan Cebu. Als eerste is de directe omgeving van de stad en het vliegveld zo plat als Nederland en is er heel veel rijstbouw in plaats van de mais hier. Ook zijn de wegen een heel stuk beter dan bij ons.

En ze hebben straatnaam bordjes! :-)

Het belangrijkste was echter dat we met zon uit Cebu vertrokken en in de wolken en regen in Naga aankwamen. En dat is het hele weekend zo gebleven. We hebben de zon pas weer gezien in Cebu toen we thuis waren. Helaas. We hebben dus niet helemaal dat kunnen doen wat we wilden. Ook het vinden van een hotel bleek nog een hele opgave, want juist dit weekend was er zowel de finale van de landelijke wiskunde olympiade als een conventie van de Natasha (een soort van Avon) dames. 

Maar toch, met een hotel in het centrum van de stad is een rondje om de kerk gauw gemaakt :-). In de kerk lag een reliekschrijn met daarin een beeld van de plaatselijke beschermheilige. 

Als je goed kijkt, dan zie je in de schrijn ook de nodige briefjes met gebeden liggen. De schrijn is open bij de voeten en zo kunnen mensen ook hun gebeden mee geven. Ik zag ook de nodige mensen bidden terwijl ze een voet vast hielden. ieder jaar in september 

Het lijkt al met al een goed lopende kerk, want pontificaal in het midden van de kerk stond een hele batterij van ... hoe noem je ze eigenlijk?.. 

En handel is handel, deze dames zijn druk in gesprek met Leny over de novena's die zij graag voor ons bidden. Omdat Leny een buitenlandse partner heeft, is ze erg in trek. Ook hier krijg je korting bij kwantum aankopen. Voor 50 pesos bidden ze een dag, voor 100 een week en voor maar 1000 pesos wel de hele maand :-). Wij dachten dat we met dagje wel een aardig end zouden komen. Maar misschien hebben we het wel helemaal fout. . Volgens de dames was een maand natuurlijk verreweg het beste! De tijd zal het leren ..

Van de kerk in het centrum van de stad is het meestal maar een klein eindje naar de markt. Altijd leuk. Ook hier zagen wij weer wat zaken die anders zijn dan bij ons. Als eerste is de markt hier compleet overdekt en heeft hij twee verdiepingen, als was de begane grond verreweg het drukst!

In de hele Filippijnen is de zomervakantie nu begonnen en iedereen die is geslaagd is dat nu druk aan het vieren. Overal dus drukte bij restaurants en zo. Ook Wendell is na een twee jaarse cursus computeronderhoud geslaagd. Ook Cyrill heeft met succes de middelbare school afgemaakt (als een van de beste van zijn jaar) en komt dus binnenkort bij ons in huis voor zijn vervolg opleiding.

 Je ziet nu dus ook overal versieringen, medailles en zo, want op ieder niveau wordt er hier op z'n amerikaans afgestudeerd met mantels en die vierkante petten die in de lucht worden gegooid. Dat begint al op pre-school. Op de markt ook een hele grote afdeling met allerlei traditionele producten en het verjaardags cadeau voor Ma ligt al op het postkantoor. 

Dan is het lokale product hier de pili noot. (het vliegveld ligt ook net buiten de stad in het plaatsje Pili). Ze maken dus de wereld aan producten met de pili noot. En die kun je dus ook overal kopen. Er zijn wel maar een paar producenten, dus je koopt dezelfde producten goedkoop op de markt, iets duurder in de supermarkt en erg duur op het vliegveld :-). Wij gaan niet voor niets naar de markt.. 

Wat ik wel leuk vond is dat ik er overal grote stengen dun rubber zag van ongeveer een centimeter breed. In allerlei kleuren. Toeb ik vroeg waar ze die voor gebruikten, lieten ze me een katapult zien. De volgende ochtend bij het ontbijt waren er ook kinderen met een katapult op vogeltjes jacht. Dat vond ik iets minder..

En dan zijn er natuurlijk de nodige vruchten hier. De mango's zien er iets anders uit dan in Cebu, maar smaken gewoon ook erg goed. Ze maken ze hier ook anders schoon. Krijgen we in Cebu de groene mango gewoon in partjes, hier maken ze er mooie bloemetjes van.. 

De ananas gaat wel gewoon op z'n filippijns, maar die is hier weer een heel stuk vezeliger dan bij ons.. (als ik mezelf zo na lees, dan verfilippijns ik toch wel.. Van de kerk maak ik naadloos de stap naar eten :-)

Nog eentje dan, hier hebben ze op straat ook een combinatie die ik in Cebu nog niet tegengekomen ben. verse mangos in combinatie met allerlei kleur en smaak middelen. Voor als de mango toch niet zo rijp is?

Heel veel van de andere zaken die we wouden doen zoals een uitstapje naar Mount Mayon, een grote nog werkende vulkaan of naar het grote watersport centrum vielen dus een beetje in het water ... Ook omdat we door de vluchtwijzigingen al om 9 uur vertrokken (met vertraging vanwege het weer), maar pas om 3 uur vanuit Manila naar Cebu konden. Toch een lekker weekendje weg gehad en volgende keer beter met het weer! 

Komend  weekend gaan we weer met onze studenten naar San Remigio voor het vervolg van ons archeologie onderzoek...

Carbon Market

Zaterdags heeft Leny altijd les en die tijd gebruik ik vaak om of bij de fair trade winkel te helpen (zoals iemand leren om een nieuwe blog te maken Fair Trade Shop, maar soms ook voor andere zaken. Afgelopen zaterdag ben ik voor het eerst in tijden weer eens naar Carbon Market geweest. Voor pa en ma, de markt in de stad met de grote hoeveelheid manden en rietproducten, voor de anderen. De Albert Cuyp van de stad. Een grote markt met een deel straat markt en ook een heel groot deel overdekt dat een beetje op de souks van het midden oosten lijkt. Dat laatste deel is ook een bekend terrein van de tasjesdieven en zakkenrollers. Dus om daar als Cano alleen naar binnen te gaan is niet zo'n heel goed idee. Maar buiten is het ook heel leuk! Je weet op veel punten niet wat je ziet!

Ik had de auto in de main campus geparkeerd en van daar is het ongeveer een half uurtje wandelen. Onderweg kom je regel mannen (vooral) tegen met type machines.

De ene helft van hen zijn de officiele brieven schrijvers. Als je een klacht of een probleem hebt en zelf niet kunt schrijven, dan maken zij een mooie brief voor je die je dan kunt opsturen. De andere helft zijn notarissen die heel veel vanaf de straat werken. Hier kun je dan voor een paar centen (of voor mij een paar centen meer :-) een brief of zo laten legaliseren zodat de overheid weet dat je het meent. tenzij je deze rol voor een groot bedrijf kunt spelen, is het dus niet echt een carrierepad met heel veel vooruitzichten :-)

Officieel is Cebu City heel strikt in allerlei piraterij wetten en zo. Dus kun je onderweg naar de markt overaal illegale DVDtjes kopen. Vaak buiten, maar er zijn ook gewoon winkels voor illegale DVD's. We hebben net drie nieuwe films gekocht voor samen 2 Euro. 

Wat ik ook wel mooi vond wat dit winkeltje in schoenveters. Als je dan bij Carbon Market aankomt, dan heb je als eerste een hoekje met de traditionele medicijnen. 

Zij verkoopt echt van alles. Allerlei gedroogde kruiden en paddestoelen, maar ook gedroogde hagedis, slangenolie en allerlei andere zaken. Helaas is mijn Cebuano niet goed genoeg om nu precies te weten wat ze allemaal wel niet heeft. Toen ik hier weg ging kwam ik om de hoek een man tegen met een oude apothekerspot van zo'n 4 liter met daarin olie en een hele slang. Goed voor van alles en nog wat...

Als je dan op de markt komt, dan begint het allemaal met bloemen

en groenten

De groenten (vooral de minder verse) worden ook vaak al voorgesneden zodat je ze direct kunt gebruiken. Die groenten wassen ze ook. Alleen is de watervoorziening vaak wat minder, dus heel goed wassen als je weer thuis bent. Ik zie regelmatig opvangbakjes onder de airco van gebouwen staan. Dan even de appels wassen en met diarrhee naar de WC rennen :-). Maar ja, ze bedoelen het goed.. 

Als je eieren wilt kopen, neem dan je eigen tray mee, want anders krijg je ze in een plastic zakje

De paarse eieren zijn 'honderd jaar oude' eieren, gekookt, gepekeld en een lange tijd bewaard (en voor mijn maar amper te eten. Leny vindt ze wel heel lekker en je hebt er hier zelfs pizza's mee!)

Dan hebben we nog de palmwijn. Gemaakt van het sap dat naar de bladeren van de kokospalmen gaat en dat wordt opgevangen en gefermenteerd. Heeft een apart smaakje en een redelijk koppig karakter. Wordt op de een of andere manier vooral in hoeveelheden van een gallon verkocht en moet dan ook vrij snel op. Favoriet van Leny's vader.

Dan hebben we iets dat wel heel erg lekker is, jonge kaas gemaakt van de melk van waterbuffels. De kaas is licht zout, lijkt wel aardig veel op mozarella en wordt verkocht in bananenblad. Echt lekker!

Heel, heel veel gedroogde vis. Voor veel mensen is rijst met sardines of gedroogde vis toch het stapelvoedsel. En als je gedroogde vis zegt, dan is er ook een (beetje glibberig en beetje sterk ruikend) straatje met verse vis.

Leuke plek om rond te lopen en ik heb hier vreselijk gelachen. Op een gegeven moment zegt een van de vrouwen (viswijven?) tegen me: "He Joe, Merry me!" Op dat moment kan ik in het Cebuano antwoorden: Sorry schoonheid, maar ik ben al getrouwd" en ik laat mijn ring zien. Gelach alom. Dan zegt een van de mannen, maar dan neem je toch een tweede vrouw.. Waarop ik dan antwoord dat ik zo'n schoonheid niet kan betalen. Ik denk dat het gelach me nog twee straten verder in de oren klinkt. Een ook het verhaal dat "de americano onze taal spreekt". 

Als ik daar weg ga, zie ik deze man zitten met zijn vechthanen.

en nog weer een paar meter zit ik zo maar in een hanengevecht.

Ik heb de vechthanen zo onderhand overal wel gezien en ik weet ook dat er in heel veel plekken stadions zijn voor de hanengevechten, maar dit is de eerste keer dat ik er zomaar midden in zit. 

Dan nog even langs het hoekje met de verse tabak, maar ook een soort van lokaal surrogaat dat gerold en al als soort van traditionele sigaret wordt verkocht.

En langs de matrassen en de kussens

En dan was het leuk en warm genoeg geweest. tijd om wat te snacken

en om het zweet weer aan te vullen. Daarvoor is watermeloen altijd goed. 

Het is alleen wel moeielijk eten zonder op je camera te morsen :-) En dan is het tijd voor een afkoel periode in een mall met airco en echte koffie. 

expositie

Hoi allemaal,

Of jullie het wisten of niet, maar maart is de internationale vrouwenmaand en 8 maart (morgen dus) wordt dat gebeuren hier in Cebu gevierd. Nu heeft Leny vorige week weten te regelen dat er geld is voor een tentoonstelling over vrouwen in armoede op de Universiteit. Er is ook geld voor het groot afdrukken van een deel van mijn fotos en daar ben ik heel erg blij mee. Studenten (en wij) zijn een groot deel van de zaterdag bezig geweest om de boel te regelen. Ik de fotos en zij onderschriften en feitjes en zo.

Als alles een beetje meezit, dan wordt de tentoonstelling geopend door Luz Illagan, het parlementslid van de vrouwenbeweging (en een goede vriending inmiddels van ons, ik verwacht dat jullie haar in Augustus zullen ontmoeten) en dan komt ook de nodige pers. Hier vast even een voorproefje van de plaatjes :-).

 verkoopster op Carbon Market

 Verkoopster van kruiden en traditionale medicijnen (en slangenolie) op Carbon Market

 Wachtend io het uitdelen van eten

 Moeder en dochter bij de vuilnisbelt

 Vrouw was aan het hout hakken toen er een activiteit van de vrouwenbeweging was.

 MArktvrouw (met zware staar) in Ramos Market

 Verkoopster van water op het kerkhof tijdens allerheiligen

Bij een van de bijeenkomsten van de vrouwenbeweging.

Tot zover de plaatjes en in het groot (tot 30- 40 cm) vind ik ze nog mooier!