Al lang geleden was er voor Leny een nationala conventie van de Gabriela Vrouwen Partij gepland in Manila. Omdat die pas op maandag zou zijn, hebben we van de situatie gebruik gemaakt om er een weekendje in de Hot Springs van Calamba, Lagua aan vast te plakken. Daarnaast had ik nog wat werk afspraken geprikt en al met al waren we vergeten hoe immens groot Manila wel niet is. kijk maar eens op onderstaand kaartje:
We zijn in iedere blauwe marken geweest en de verste markers zijn net buiten wat je nu op het kartje ziet.
We zijn dus van het vliegveld eerst met de taxi naar de busterminal gegaan (half uur), dan drie uur in de bus naar Calamba. De afstand was nu niet zo heel ver, maar het verkeer zat lekker grootsteeds vast. Eenmaal in Calamba hadden we een hotel gereserveerd in de wijk met de vele natuurlijke warme bronnen. Al gauw hadden we in de bus door dat we de goede kant opgingen.
Eenmaal uitgestapt liepen we langs vergelijkebare zaken als in Cebu, maar allemaal net even anders.
De winkeltjes zijn iets netter
En de tricycles hebben een zijspan waar je als buitenlander helemaal niet in past. Sowieso, het was behoorlijk toeristisch, maar vooral voor manila. We hebben er heel erg weinig buitenlanders gezien en ook aan de manier waarop in werd aangestaard kon je merken dat die er niet veel komen. Het viel ons ook een beetje tegen. Er waren wel warme bronnen, maar je merkte er eigenlijk heel weinig van. Ons hotel had drie zwembaden met wat warm water, maar je zag geen bron, geen water in- en uit stromen en er zat behoorlijk wat chloor in het water. Ook de rest leek vooral te bestaan uit mensen met een groot huis en een zwembadje die kamers verhuurden. Veel Karaoke dus... Toch hebben we wel lekker een tijdje in het water liggen weken.
Verder was het vreselijk warm daar. Veel en veel warmer dan in Cebu en overdag zijn we dus niet veel buiten geweest. het was raar weer, want het regende wel regelmatig even, maar dat maakte de boel alleen maar drukkender.
Op zondag zijn we verder naar de grote bezienswaardigheid van Calamba geweest, het geboortehuis van José Rizal, de vader des vaderlands van de Filippijnen. Hij is eind 19e eeuw gefusileerd door de Spanjaarden, maar heeft voor die tijd een grote culturele en nationalistische indruk gemaakt. het huis was in de tweede wereldoorlog door de Japanners helemaal plat gebombadeerd, maar al snel weer opgebouwd.
Boven de eettafel een gele grote ventilator die destijds door twee mensen (strategisch buiten de kamer) met touwtjes werd bediend.
Een blikje op de keuken
Leny met de dame die ons in het huis heeft rond geleid
En geheel volgens traditie in de Filippijnen moest je toen die tijd ook al van een rijke familie komen als je iets wilde bereiken. Het huis was het eerste stenen huis in de hele regio.
Wel een mooi huis, met hele mooie hard houten vloeren en zo.
natuurlijk lag het om de hoek van een, ook oude, kerk.
Waar je dit keer binnen geen kaarsen mocht aansteken, maar dat was buiten ook allemaal prima geregeld.
Ook wel heel erg leuk was dat er een vruchtboom stond met de naam Mabolo (dezelfde naam dus als de barangay waar Lenys ouders wonen). De engelse naam blijkt velvet apple (fluweel appel te zijn) en het blijkt een beetje een rare vrucht te zijn. De smaak schijnt best wel lekker te zijn, maar de reuk niet. In Reunion heet hij daarom ook wel "caca de chat". Ik heb de vruchten in de Filippijnen nog nooit gezien, maar ik ga maar eens op de uitkijk. Ik ben wel benieuwd.
Toen terug naar Manila. We waren uitgenodigd om bij Doc Mayer (de directeur van het Decentralisatie programma van GIZ) bij hem thuis uitgenodigd. Volgens zijn zeggen maar een minuut of 10 van de snelweg. Dat leek ons wel wat, dus hebben we ook de plaatselijke specialiteit langs de kant van de weg gekocht. De kokosnoot taart. Erg lekker! Lijkt wel een beetje op de engelse variant van de apple pie, maar dan met jonge kokosnoot als vulling.
Die tien minuten bleken een beetje tegen te vallen, want we konden geen taxi vinden. Na een halfuurtje wachten en proberen waren we het zat in de hitte met drie taarten (ook voor het congres van leny) en rugzakken en de stank van manila. Dan toch maar met de jeepney. En nog een jeepney. En weer geen taxi, dus dan maar een tricycle. Afijn, anderhalf uur later waren we er. Moe, heet en er helemaal doorheen.
Gelukkig was het erg gezellig onder de ventilator op het terras in de tuin. We mochten zelfs blijven slapen, maar we hadden al een hotel in Quezon City, aan de andere kant van Manila. Dat zou nog eens een dik uur in de bus zijn, plus de tijd van zijn huis naar de busterminal te komen en van de terminal in Quezon City naar het hotel op de Campus. Laat Doc nu gelukkig een auto van de zaak hebben met een inwonende chaufeur die best nog wel even wou rijden :-). Een dik uur later waren we dus comfortabel in het hotel. Dan ga je je pas echt realiseren hoe groot Manila nu eigenlijk is want het grootste deel van de tijd hebben we op 4, 6 en 8 baans wegen gereden en groot deel via de tolweg om de drukte een beetje te vermijden.
Op maandag had Leny haar nationale conventie en ik zou de ochtend bijwonen en dan de middag naar de Nederlandse Ambassade gaan. De ochtend was leuk, met ook voor mij zo onderhand een hoop oude bekenden.
Met Emmi en Luz, de twee huidige parlements leden
Een wervelende openings show
Hierna ben ik in de taxi gesprongen om een kleine drie kwartier later bij de Ambassade in makati aan te komen. ik had geen camera bij me, maar dan kom je weer in een heel andere wereld. Allemaal wolkenkrabbers (de ambassade is op de 26e verdieping), heel veel Yuppies, schone en brede straten met trottoir, voetgangerstunnels, parken en weet ik wat niet meer. Eigenlijk ben je daar niet meer in de Filippijnen. Ik heb een goede bespreking gehad, wat aardige tips en ook weten de nieuwe economische attaches weer van mijn bestaan. Ook zijn de papieren om ons huwelijk in Nederland te registreren nu eindelijk in orde.
Na dit bezoekje weer in de taxi om terug te gaan naar Quezon City, want we konden een tour door het parlement krijgen. hete begon te regenen en dan zit je zomaar anderhalf uur in de taxi. gelukkig kon ik nog net aansluiten bij de groep en kregen we een aardige rondleiding.
De volgende morgen zouden we samen een gesprek hebben bij de gender afdeling van GIZ. Nu maken we Manila op z'n slechtst mee. Waar ik gisteren er drie kwartier over deed, koste het ons vandaag anderhalf uur. Gelukkig weet iedereen dat in Manila en is een beetje vertraging geen punt. We hebben een heel erg leuk gesprek gehad, met een redelijke kans dat we offerte mogen gaan uitbrengen. Toen weer een half uur in de taxi en op weg naar het vliegveld en huis. gelukkig weer gewoon in de provincie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten