mijn liefste tante

Dit is de laatste foto die ik van haar gemaakt heb. Het is niet de laatste keer dat ik haar zag en gelukkig ook niet de laatste keer dat ik tante Thea gesproken heb. De foto is alweer oud, van september 2010, de laatste keer dat ik in Nederland was. Ik zag er naar uit om haar weer te zien over twee weken, we  komen met Singapore Airlines, een hele goede maatschappij vond ze altijd. En nu is ze er niet meer en dat voelt heel raar want tante Thea was er altijd!

Want altijd als er iets was, dan was ze er. Altijd zo blij om ons te zien en ook altijd zo trots op wat we deden of wat we hadden bereikt. We konden altijd aan komen fietsen. Het maakte niet uit wat we deden of wie we mee namen, het was altijd goed. En nu ben ik er niet. En dat doet pijn.

Voor mij blijven ook een hele hoop geuren: de geur van de zolder in Ommen, een droge warme lucht, de geur van boterkoek met stemgember. Dat blijft speciaal, ook al eet ik hier nu bijna elke dag gember, het is toch een hele andere smaak dan de zoete stemgember die voor mijn gevoel altijd in huis was. Pannenkoeken bakken in de tuin en die dan opgooien. Bij een beetje wind vlogen ze dan de hele tuin door en leek het gras net alsof er vliegende schotels geland ware. Het gras moest je er dan maar een beetje vanaf vegen. En dan was er voor speciale gebeurtenissen de gebonden kippensoep. Voor mij nog steeds een van de lekkerste soepen die er is. Of een plak kouk van Knol. Je kunt nu eenmaal een Groninger wel uut Stad halen, maar je haalt Stad nooit uit een Groninger :-)

Van eten naar verwennen is dan ook maar een kleine stap. Verwennen mag eigenlijk wel met een hoofdletter. Voor ons allemaal, om het even of je nu een kind of een hond was, als we naar Ommen gingen of als Ome Roelof en tante Thea kwamen was het altijd feest. Roelof had altijd wat in zijn jaszak voor de hond en tante Thea had altijd iets in de jas of de tas voor ons. Hier in Cebu noemt Jullian haar (oud)tantes geen tante, maar Oma. Misschien was dat ook wel een goed idee voor tante Thea, gevoelsmatig was zeker mijn derde oma. 

Ik zag er zo naar uit om haar over twee weken weer te zien. Ik had zo graag zelf verteld van ons huwelijk en haar zelf de fotos laten zien. Ook onze plannen hier voor een huis aan het strand. Ze zou gezegd hebben dat het zo jammer is dat ze geen Engels spreekt zodat ze niet met Leny kan praten, maar dat ik dat dan maar moet vertalen. Ik weet ook dat ze gezegd zou hebben dat ze nu te oud zijn om te komen en dat ons huis in Cebu het enige huis is waar ze nooit geweest is. De reis hierheen is inderdaad lang. 

Ik hoop dat uw laatste reis gemakkelijker was mijn liefste tante en rust zacht! Ik zal u vreselijk missen. Alle liefs van de wereld,

Ubo