Het was heet op straat

Al weer een week geleden zijn we naar het kantoor van Lenys vrouwenbewging geweest. Ze hebben een nieuw kantoor in het zuiden van de stad, dus we moeten de hele stad door. Daarnaast is het een buurt zonder verharde wegen en moeten we met de auto twee keer het riool door, dus we hebben ervoor gekozen om de auto in een mall te parkeren en met de bus op en neer te gaan. Dat was leuk om weer eens te doen als de bus rijdt. Dan is er tenminste een beetje wind, als íe stils stond was het direct vreselijk heet!

gedurende vergadering ben ik toch even twee keer de hort op geweest met de camera. Maar kort, want het is echt heet hier nu.

 Deze man zat lekker te rusten in de schaduw. Ik merk dat ik meer en meer met een oude lens fotografeer. Geen automische focus en zo en alles gaat met de hand (tot ik een duurdere camera heb), maar de scherpte en de kleuren zijn gewoon mooier dan de standaard lens, dus ben ik bij kinderen soms te laat met scherpstellen. Met de grijze koppies heb ik daar minder last van :-)

het voordeel van de hitte is dan weer wel dat de was lekker gauw droog is

 Of ze een spelletje aan het spelen zijn of aan het sms-en, dat weet ik niet. Ik vind het wel heel leuk hoe het jongentje aan de top mij al gezien heeft. Een seconde later heeft de rest mij ook door en dan is het magische moment weg en wordt er geschreeuwd en geposeerd...

 Ook de pinda verkoper heeft niet veel te doen

zij vond even poseren wel heel erg leuk en toen haar vader dat door had werd haar broertje er ook gauw bij gehaald. behalve de handdoek droeg hij helemaal niets, dus vandaar maar een shot van het boven lichaam :-)

Het blijft soms een beetje raar om midden in de stad geiten te zien, maar ze zijn er en ze verdwijnen toch ook regelmatig in de pot. We hebben een paar lekkere gerechten met geit hier.

 Twee jonge mango verkoopsters

 En Rambo

Als het dan tegen een uur of vier wat begint af te koelen (of meer correct, niet zo ontzettend heet meer is, maar gewoon heet), dan komt er langzaam maar zeker meer leven op straat en worden alle eetstalletjes weer opgebouwd. Alle lege tafels zijn dan ineens weer vol

En dan nog eentje van een meisje die wel heel zeker wou weten dat ze op de foto zou komen :-)

Een succesvolle workshop

Hoi allemaal,

Leny en ik zijn weer terug van een korte, maar succesvolle trip naar Tacloban. Het werk dat ik het afgelopen half jaar voor GIZ in Leyte heb gedaan is nu over en op deze trip kwam alles met een kanl tot een einde. Eerst een dag training voor de gebruikers en dan een halve dag een grote activiteit voor promotie en het officieel overhandigen van de viewer aan de provincies en gemeenten.

Al met al een geslaagd project (al hebben we al met al drie maanden vertraging opgelopen) en uiteindelijk is iedereen blij. Omdat we nu wat meer tijd hadden zijn Leny en ik al op zondag morgen vertrokken zodat we ook een tacloban bij daglicht konden zien en dat was wel de moeite waard. We zaten dit keer in het Leyte Park hotel met een waanzinnig uitzicht op Samar. 

Het hotel zelf, ooit gebouwd door de familie van Imelda Marcos die uit Tacloban kwam, kon hier en daar wel een likje verf en zo gebruiken, maar waar is dat hier niet het geval J

De volgende morgen beginnen we, uiteraard, later dan gepland want sommige deelnemers moeten meer dan 3 uur reizen om hier te zijn. Dus is er alle tijd om bij te praten met de GIS mensen,

Even op de foto te gaan

En dan loopt de zaal langzaam maar zeker vol en kan ik van start met de training. 

Zowel voor mij en mijn keel en voor de deelnemers is wel erg prettig als er veel en logische oefeningen zijn. 

Dus als ik dan uitleg hoe ik  de training wil doen en waar en wanneer zij aan de knoppen mogen zitten, gaat iedereen druk aan de gang. Ik heb gemerkt dat die openheid en ruimte voor eigen inbreng erg wordt gewaardeerd en hier door de ‘experts’ niet altijd wordt gedaan. Die horen zichzelf te graag praten :-)

Op een gegeven moment gaan ze dan ook elkaar helpen bij problemen, en dan is mijn project al weer voor meer dan de helft geslaagd J.

Na nog een rondje vraag en antwoord en de verplichte groepsfoto ..

.. gaan een paar man nog een half uurtje door en voor de rest van ons is het dan toch echt wel avaond en gaan leny en ik nog even de stad in om op de markt te kijken naar de lokale produkten. Ze eten hier onder andere ook jonge scheuten van varens…

De volgende dag is het dan de grote dag en dan gaat er aan alle kanten een tandje bij. Ineens is de aankleding van de zaal beter geregeld…

Is er een mooier en groter spandoek

Zijn de hapjes lekkerder en worden ze mooier gepresenteerd

Hier wachten Doc Mayer (de directeur van het Duitse Decentralisatie programma) en ik op de politieke hotemetoten.

En dan mogen we van start. Hier in de Filippijnen beginnen alle activiteiten officieel met eerst gebed en dan het volkslied. Iedereen staat dan en kijkt ook naar de vlag. Er is dus ook altijd een Filippijnse vlag in dit soort zaaltjes. 

 En dan komen de speeches van hotemoten en dan wordt de viewer die we gemaakt hebben officieel overgedragen aan de vice gouverneurs vande twee provincies, die het dan op hun beurt weer overdragen aan hun gemeenten.

Daarna, ook heel filippijns, krijg ik een certificaat uitgereikt als dank voor de bewezen diensten. Ik krijg hem uit handen van Doc Mayer en Vince, een van hun senior medewerkers in Leyte, leest dan letterlijk de hele tekst voor aan de zaal. Deze komt bij de collectie in het trapgat. 

Daarna is het dan mijn beurt om in een halfuurtje uit te leggen wat we nu eigenlijk gedaan hebben en waarom dat nu zo mooi is. Dan komen er nog een paar vragen uit de zaal, voor een deel van overheidsdiensten of ze alsnog kunnen deelnemen en data kunnen leveren. Op dat moment zie ik grote glimlachen en knikkende gezichten van de mensen van GIZ achter in de zaal. Op dat moment dacht ik dat we er waren. 

Er is pers, radiom tv en krant. UIteraard is de TV voor de echte bonzen, de vice gouverneur en Doc Mayer. De krant en de radio zijn voor mij en dat is ook wel leuk. 

http://leytesamardaily.net/2012/04/info-in-clup-cdp-will-be-more-accessible-thru-the-provl-gis-viewer-giz/

Dan na de lunch zijn we klaar, kunnen we even uitrusten en zitten we on half drie weer in de auto naar ormoc om daar even te eten en dan om 7 uur de boot weer te pakken naar cebu. Tegen een uur of 10 zijn we dan weer thuis. Uiteindelijk iedereen blij.

Doc Mayer en de andere GIZ mensen uit Manila zijn blij te zien hoe wij dingen doen en er komen meer openingen voor projecten. Ook komt nu dr vraag of de projecten direct kunnen indienen en niet via geoplan. Leny heeft eind mei een Gabriela Seminar in Manila en ik wou dan mee, even naar de ambassade en zo. Of leny dan ook kan komen praten met de gender mensen van GIZ en of ik eventueel interesse heb om een eerste workshop te houden in Butuan City , Mindanao …

het paasweekend in Cebu

Het was al met al een raar paasweekend dit weekend voor ons allemaal. Uiteindelijk zijn wij met de familie donderdag nog wel twee dagen aan het strand geweest. vrienden van Tia Glong (met de bakkerij) hebben een huis aan het strand in Catmon en daar mochten we wel zijn. Aangezien Catmon maar een kilometer of 20 van Liloan is zagen we het wel zitten.  

Weinig ruimte binnen, maar des te meer ruimte buiten en als er maar banken in de schaduw zijn, dan is het allemaal ook best wel uit te houden. En als er dan ook nog eens ruimte om te koken is, dan hoef je je met alle dames in de buurt alleen maar over je lijn zorgen te maken :-)

 We mochten van de eigenaar ook gebruik maken van het bootje

 En dan is iedereen hier vreselijk verbaasd dat ik kan peddelen .... het water was vreselijk helder en er waren hele mooie koralen (zoals ik ze nog nooi gezien heb) en vrij veel vis te zien. Ik heb dus lekker gesnorkeld en dan doet de wens aan een kleine wayter dichte kamera zich wel weer voelen. 

De seniors zien het dan allemaal maar weer gewoon aan. of houden de bank warm, of hebben gewoon vakantie

En hier binnen hebben we dan geslapen. Allemaal redelijk primitief met matjes op de vloer, maar als er maar een beetje wind is, dan ventileert het allemaal wel lekker. Voor het verlanglijstje is wel een klamboe voor de volgende keer. Ik heb er hier een en die gebruik ik nooit. Nu was íe wel erg welkom geweest. Ik was al wat grieperig en na een nacht lek geprikt te worden voelde ik me niet helemaal happy

Op goede vrijdag vertrok de eigenaar en kwam een paar uur later zijn broer aanzetten samen met een man of 15 en een complete geluidsinstallatie en wat nog meer. Dat wisten we niet en het voelde dan ook behoorlijk als een overval. heel vlug hebben we onze spullen dan maar gepakt en dat was het einde van het paasweekend aan zee. 

lenys moeder is ook op 7 april jarig en we hebben die verjaardag gevierd in Ayala met een soort van aziatische fondue. In plaats van olie is er bouillon en met wat vlees, vis en groente maak je dan dus eigenlijk je eigen soep. Had ik in Vietnam ook al eens gedaan en vond het daar aanzienlijk lekkerder. 

Bij de verjaardag hier hoort ook taart

 En zoals zo vaak bij de zusters, wordt er heel veel samen gewerkt, zelfs bij het uitblazen van de kaarsen ..

Het kinderen krijgen lukt maar niet heel erg bij Dong en Joni, dus vooral Joni grijpt iedere gelegenheid aan om met een baby van een ander rond the showen. Ik hoop voor hen wel dat het nu snel gaat lukken.

Zo zit je dan

En dan nog eens de zussen samen ...

Liefs,

Ubo

nog een plaatje dan downtown Cebu

Hoi Allemaal,

hier nog een foto van al weer een week of drie geleden. Ik heb deze foto de vorige keer niet gepost, want ik wist niet helemaal zeker of het wel een goede foto was of niet. Toch bleef de foto intrigeren. Na het nodige denken en het bekijken en weer bekijken van de foto heb ik toch besloten om deze op het internet in mijn Flickr website te plaatsen en wat blijkt... in no time is het is een van mijn meest populaire foto's aan het worden :-).

Ik heb de foto down and out in downtoen Cebu genoemd en ik vond de sfeer ook wel passend voor deze dagen.

Liefs,

Ubo

mijn liefste tante

Dit is de laatste foto die ik van haar gemaakt heb. Het is niet de laatste keer dat ik haar zag en gelukkig ook niet de laatste keer dat ik tante Thea gesproken heb. De foto is alweer oud, van september 2010, de laatste keer dat ik in Nederland was. Ik zag er naar uit om haar weer te zien over twee weken, we  komen met Singapore Airlines, een hele goede maatschappij vond ze altijd. En nu is ze er niet meer en dat voelt heel raar want tante Thea was er altijd!

Want altijd als er iets was, dan was ze er. Altijd zo blij om ons te zien en ook altijd zo trots op wat we deden of wat we hadden bereikt. We konden altijd aan komen fietsen. Het maakte niet uit wat we deden of wie we mee namen, het was altijd goed. En nu ben ik er niet. En dat doet pijn.

Voor mij blijven ook een hele hoop geuren: de geur van de zolder in Ommen, een droge warme lucht, de geur van boterkoek met stemgember. Dat blijft speciaal, ook al eet ik hier nu bijna elke dag gember, het is toch een hele andere smaak dan de zoete stemgember die voor mijn gevoel altijd in huis was. Pannenkoeken bakken in de tuin en die dan opgooien. Bij een beetje wind vlogen ze dan de hele tuin door en leek het gras net alsof er vliegende schotels geland ware. Het gras moest je er dan maar een beetje vanaf vegen. En dan was er voor speciale gebeurtenissen de gebonden kippensoep. Voor mij nog steeds een van de lekkerste soepen die er is. Of een plak kouk van Knol. Je kunt nu eenmaal een Groninger wel uut Stad halen, maar je haalt Stad nooit uit een Groninger :-)

Van eten naar verwennen is dan ook maar een kleine stap. Verwennen mag eigenlijk wel met een hoofdletter. Voor ons allemaal, om het even of je nu een kind of een hond was, als we naar Ommen gingen of als Ome Roelof en tante Thea kwamen was het altijd feest. Roelof had altijd wat in zijn jaszak voor de hond en tante Thea had altijd iets in de jas of de tas voor ons. Hier in Cebu noemt Jullian haar (oud)tantes geen tante, maar Oma. Misschien was dat ook wel een goed idee voor tante Thea, gevoelsmatig was zeker mijn derde oma. 

Ik zag er zo naar uit om haar over twee weken weer te zien. Ik had zo graag zelf verteld van ons huwelijk en haar zelf de fotos laten zien. Ook onze plannen hier voor een huis aan het strand. Ze zou gezegd hebben dat het zo jammer is dat ze geen Engels spreekt zodat ze niet met Leny kan praten, maar dat ik dat dan maar moet vertalen. Ik weet ook dat ze gezegd zou hebben dat ze nu te oud zijn om te komen en dat ons huis in Cebu het enige huis is waar ze nooit geweest is. De reis hierheen is inderdaad lang. 

Ik hoop dat uw laatste reis gemakkelijker was mijn liefste tante en rust zacht! Ik zal u vreselijk missen. Alle liefs van de wereld,

Ubo 

even helemaal niets

na een hele drukke zaterdag waar we met Leny's vrouwen beweging hun jaarlijkse "one stop shop"hadden met meer dan 500 vrouwen en kinderen hadden we het wel gehad van het weekend. De vrijdag was wel heel leuk met bijna een half uur TV opnames, maar niet terug te vinden op het internet, en andere leuke zaken. We waren allebei goed moe en ik had nog zo'n 300 foto's door te spitten. Zaterdag hebben we al met al niet veel gedaan. Ik heb een nieuw klein kastje in Liloan in elkaar gezet en zo hebben we dan langzaam maar zeker de effecten van de waterschade vervangen. Fotos van de vrouwendag volgen later van de week.

Later die avond had leny nog een afspraak op de radio voor een laatste interview naar aanleiding van de internationale vrouwenmaand en dat zou het dan zijn. Ik had in de supermarkt voor het eerst in tijden weer eens een fles rosé gevonden en ik had wel zin in de avond. Blijkt de dame in de radio studio andere plannen te hebben en ik mocht zo aanschuiven bij de groepsdiscussie over de internationale vrouwenmaand. Leny had me geintrdocueerd als erelid van Gabriela (en dan ben ik ook) en daarna mocht ik mijn mond niet meer houden :-). Ik was goed moe na afloop, want een uur lang ging alles in het Cebuano (behalve het merendeel van mijn antwoorden). Was wel erg leuk

Op zondag hebben we een dagje geresort. May Ann had goedkope tickets weten te regelen voor het Imperial Palace, een groot duur resort met drie zwembaden en wat nog meer en ze had veel kaartjes voor het daggebruik voor die zwembaden weten te regelen voor de familie. Wij hadden daar dus ook wel zin in. 

 De melkflessen hebben intussen weer een beetje kleur gekregen :-)

Uiteraard ging het leeuwendeel van de aandacht uit naar Malcolm, de zoon van May Ann, hier met tia Marisa in zijn bandje. 

En met alle tantes ..

Toen hij moe geworden was en dus naar de kamer ging om te slapen hebben we nog even verder rondgekeken en zeker als je kinderen hebt is het wel een heel mooi resort met een knoert van een tuin, drie zwembaden, waarvan een met een golfmachine en een soort van rivier waar het redelijk stroomt. En het dus ook stikt van de Koreanen die op bandjes ronddrijven.

Leny en Jullian hebben natuurlijk even de natuurlijke massage van de waterval geprobeerd

 En ik heb even twee van de drie glijbanen geprobeerd en dat ging vreselijk hard. maar was wel leuk. UIteindelijk had iedereen grote woorden over de glijbanen, maar alleen Bless en ik hebben ze ook echt geprobeerd :-)

Daarnaast hadden ze ook nog een stukje echt strand, compleet met een life guard en twee mannen die continue het strand schoonvegen zodat er nergens een stukje zeewier of zo te vinden is. het water was lekker, maar helaas was ik mijn snorkel vergeten. 

Aangezien het hotel erg duur was Czo'n 350 Euro per nacht voor een bungalo) hadden we maar wat te eten mee naar binnen gesmokkeld en op de kamer van Pong en May Ann gelunched. Daar heb ik nog even een korte baby fotoshoot gedaan tot de tantes vonden dat het allemaal weer veeeel te lang duurde en alle aandacht weer opeisten. 

Toch is het wel een hele leuke foto geworden, maar de leukste was een kwartiertje later toen alle dames aan het eten waren :-)

Na de lunch hebben zij uit gecheckt en zijn leny en ik nog een paar uurtjes gebleven. Het leven was best lekker onder de parasol met een boekje ..