terug de bergen in

eindelijk hebben we weer eens de gelegenheid om de bergen in te gaan. Het doel is om de gezinnen te bedanken die Leny hebben geholpen met haar proefschrift. Dat was al in 2003-2004, maar we hebben nooit de kans gehad terug te gaan. Eerst bleek de gids die Leny had onvindbaar (vertrokken naar Mindanao) en daarna hebben de militairen een tijdje gekke dingen gedaan in de bergen en was het niet echt veilig. Misschien nog wel voor ons, maar zeker niet voor de families daar. Nu kwamen er al een tijdje geen gekke verhalen meer uit de bergen en Leny had weer iemand gevonden die de families kende, dus was het tijd om te gaan.

Met drie rugzakken vol met kleren, schriftjes, pennen en tandenborstels gingen Leny, Ernest en ik op pad. Eerst met de auto naar Danao en dan met de motor de bergen in. Met 3 motoren (Leny en haar op broer achter op een motor), Gina (onze gids) en haar man achter op een andere en dan ik alleen achter op de motor. Anderhalf uur de bergen in. Van de rit heb ik geen foto's want de chauffeurs zijn jongens van een jaar of 20 die op een brommertje heen en weer vliegen. Ik durfde daar mijn camera niet aan bloot te stellen. Ik zag de stenen en de modder al heen en weer vliegen. 

De trip viel mee, want er was in 7 jaar tijd veel veranderd. De weg was nu grotendeels verhard. En dat maakt geweldig veel verschil uit, want dan kan er ineens ook elektriciteit de bergen in en ook waterleiding. Waren er zeven jaar geleden eigenlijk alleen bamboe hutjes, nu waren er veel stenen huizen en nu worden ook de scholen en zo allemaal aangepakt. Ook een groot verschil is dat nu de producten van het land snel naar de stad kunnen. We zagen dus zelfs kleine veldjes met rozen en zo verschijnen. Ook voor je kont is het een groot verschil of de weg (slecht) beton is of echt onverhard... 

 Maar uiteindelijk is de weg niet langer verhard en dan komt er ook een punt dat de motor niet verder kan. vanaf dit punt gaat alles verder per paard (voor de bagage) of met de benenwagen. Dit punt was nog hetzelfde als 7 jaar geleden, maar nu was er een schooltje, een basketbal veld met barangay hall en een paar winkeltjes. Daar wordt je zorgvuldig gade geslagen :-)

Vanaf hier was het maar een drie kwartier naar het gezin waar we destijds geslapen hebben en dat ook voor Leny de uitvalsbasis was. De andere gezinnen waren dan nog een kwartier tot een uur verder lopen. De kinderen lopen dat dan dus iedere dag naar school en weer terug. Op hun slippertjes of op blote voeten (en gaan de slippers aan op school)

 Die kinderen hadden er dus ook helemaal geen probleem mee om ons bij te houden :-). Voorop de gids, dan Leny dan een kleinkind van de familie waar we heen gingen en dan Ernest.

 Uiteindelijk komen we dan bij het huis aan en kunnen we uitrusten. Het is goed met ze gegaan en het oude huis, bestaat niet meer. Dat was vooral gebouwd van bamboe en had een rieten dak, dit huis was voor een groot deel van hout en had een golfplaat dak.

Op de plek van het oude huis moet Ernest even zijn benen strekken 

Bij aankomst staan de kinderen natuurlijk al op de uitkijk en zodra hun opa en oma ons (vooral Leny) herkennen is de ontvangst heel warm. Ook al hadden we zelf lunch meegenomen, in no time hoor je het geluid van een geslachte kip :-)

 Noy Conrado

En Nang Nonnie, beide met mooie verweerde koppen. Ze zijn begin tot midden 60 en ik denk dat zij recent het haar een kleurtje heeft gegeven. 

De kinderen zijn altijd dol op het poseren voor een foto

En anders maak je met een lollie dikke vrienden

Die dan even later ook wel foto's van mij wil maken. Vooral leuk is dat hij dat met z'n ogen dicht doet :-)

Broer en zus aan het poseren

En de zwagers ook 

Vlakbij hen woont een van hun kinderen (met een hoop dochters) en daar komen dan dus in eens weer een paar meiden vandaan. De jongste heeft weer een tijdje op de uitkijk gestaan om te zien of we daar ook nog op bezoek zouden komen. Wel een fantastisch uitzicht!

Leny was helemaal blij dat ze de mensen eindelijk kon informeren over wat ze allemaal heeft kunnen doen met de informatie en we hebben nu al besloten om binnenkort een keer terug te komen. Dan worden ook de andere gezinnen gemobiliseerd. Nu hebben we de pakjes achtergelaten en de belofte gekregen dat ze netjes bezorgd zullen worden. 

 Dan moet er natuurlijk (wat ongemakkelijk) worden geposeerd voor de foto

Anderen zijn weer een stuk vrijer in het poseren

 of toch wel wat verlegen ...

Terwijl wij aan het eten waren (heeele verse kip) werden de meiden nog even op pad gestuurd om water te halen voor de afwas.Op hun teenslippertjes renden ze hard de berg af om een minuut of 10 later ietsje langzamer weer naar boven te lopen. De plastic flessen die wij bij ons hadden voor water werden in dank ontvangen. Weer iets om water in te halen en te bewaren..

 En dan is het weer tijd om terug te lopen, want de brommertjes staan er weer voor de terugreis. En als we die missen, dan moeten we bij iemand overnachten :-)

Onderweg werden we ingehaald door deze man die al lachend op z'n blote pootjes een grote zak houtskool naar boven bracht. Hij krijgt 80 pesos (1 euro 20) voor zo'n zak. Voor het hout hakken, branden en vervoeren. Ik weet niet of hij de zakken krijgt, maar Lenys vader verkoopt die voor 5 pesos in de winkel ...

 dan weer berg op (let ook even op de rugzak van Leny, en hoe het houtskool ons inhaalt)

Links van de mango bomen zie je nog net de man met het houtskool. Zijn zoontje (een jaar of 12 denk ik) is met een gele zak op weg naar de schaduw van de mango bomen, maar liet zich niet inhalen. Toen ik met de camera weer in de buurt kwam, ging hij weer op pad. Kinderarbeid om als gezin toch een inkomen te hebben. helaas heel gewoon hier. 

En dan zijn we er bijna. Leny vliegt nu naar beneden ...

Erg aantrekkelijk om ook even af te koelen .. Nu alweer zin om terug te gaan.. 

kerstfeestjes ...

de donkere dagen voor kerst zijn hier helemaal niet zo donker, of je moet in Mindanao of Negros Occidental wonen, dan is het goed mis. In de rest van het land, dus ook in Cebu, gaan we gewoon van kerstfeestje naar kerstfeestje. Hier een paar impressies van de eerste 3 (en dan zijn er nog twee waar Leny alleen heen is geweest :-)

Op het werk is het altijd groot feest waarbij elke afdeling ook stukjes moet opvoeren op basis van een vastgesteld thema. Vorig jaar mocht ik meedoen in de jury, dit jaar kreeg ik (ondanks wat tegenstribbelen) toch een rol.

Voor de dames is het een dag van opdoffen en kostumeren. De make up duurt ook hier tijden (wat dat betreft lijkt het wel een beetje op een bruiloft :-)

 Voor de jongeren zijn de rollen van Jozef en Maria vastgelegd

Voor mij is een pak (toepasselijk) Amerikana meestal wel voldoende :-). Dat komt goed uit, want daar voel ik me een stuk lekkerder in dan opgedoft and BeeGee of zo :-)

 Uiteindelijk mag het resultaat er dan wel zijn

En van onze "michael Jackson look-alike" mag iedereen zelf maar uitmaken wat hij er van vindt :-). Ik had mezelf voor de kerst een flitser voor mijn camera cadeau gedaan en daar ben ik toch wel erg blij mee. Dat maakt het maken van foto's binnen toch wel een stuk gemakkelijker, al kan er nog steeds van alles mis gaan..

Op zaterdag hadden we dan twee kerstfeesten uit Leny's netwerk. Eerst met de dames van het welcome house een kerstfeest in de binnenstad. het Welcome house wordt gerund door een non, sister Tonnette, en is een opvanghuis voor de straat hoertjes in de binnenstad. Naast een opvanghuis is het ook een plek waar ze uit het leven kunnen stappen en verschillende beroeps vaardigheden en alternatieve carrieres kunnen krijgen. 

 Ik was allereerst erg verbaasd over de hoeveelheid dames die er was, maar al met al was het best gezellig en hier in Cebu is en blijft het een wonder hoe een camera het ijs kan  breken...

 natuurlijk zijn er bij zo'n gelegenheid de nodige kinderen en dat komt dan altijd wel weer mooi uit voor mij :-)

 En ballonnen doen het ook altijd goed hier, zowel bij jong als bij oud!

Toen we daar uit gefeest waren, of eigenlijk toen iedereen te eten en te drinken had gehad, konden we lopend op pad naar het laatste kerstfeest van de dag. Hier werd vooral veel en hard gezongen. Het idee van de olympische spelen, meedoen is belangrijker dan winnen :-). 

Maar voor Leny, Sarah en Marinet (in het blauw), allemaal van de vrouwenbeweging, was het een reunie met  af en toe een gevecht om de microfoon.

Gisteren hebben we kleren uitgedeeld in een kinderdag verblijf in Minglanilla, maar die fotos zitten nog in de camera, dus dat wordt nog even wachten.

nog 13 dagen tot kerstmis

Al sinds 1 oktober eindigen ze zo alle journaals. Het grote aftellen naar kerst is hier begonnen en langzaam maar zeker komen overal de grote kerstbomen. Op het journaal was er zelfs een item over waar je nu heen moet gaan om de mooiste kerstverlichting te zien. In Cebu is dat dan in Fuente Osmena, de grote rotonde down town.

En ook thuis ontkomen we er niet aan. Met dank aan de Sint had Leny dit jaar een boom met ballen in haar (toch wel kleine( slippers. 

Het hele leven staat hier al volledig in het teken van de kerst. Dit is de week van de 13e maand en de kerstbonus voor veel mensen en van de kerst partijen op het werk.. Leny heeft er twee en ik mag komende vrijdag aan de bak. Volgende week hebben de mensen langzaam maar zeker meer en meer vrij, al geldt voor de meeste mensen toch nog steeds letterlijk " wie niet werkt zal niet eten"

Gisteren zijn we nog weer even in Danao geweest en had ik de kans om weer eens even rond te zwerven over de markt. Dit keer was de slager al erg actief. Ik was net te laat om vast te leggen hoe het varken per kruiwagen de markt opkwam, maar hoe je met een kapmes de karbonaadjes maakt, blijft toch wel indrukwekkend. 

Ook mooi om te zien vond ik hoe mevrouw alles erg precies gadeslaat en dan het vlees naar haar kraampje binnen brengt. Eerst dacht ik dat ze getrouwd waren, maar als in nu weer bekijk hoe ze hem in de gaten houdt, kon hij wel eens gewoon een ingehuurde beenhouwer zijn. 

Even verder op de markt wou deze dame een foto hebben, maar een glimlach kon er niet vanaf. Toch blijft het wel een leuk portret.

Natuurlijk is er meer eten en deze puso zag er wel weer erg leuk uit. De dame achter de balie is intussen bezig om nieuwe mandjes te weven voor de volgende portie rijst.

 En de puso gaat vooral erg goed samen met de barbebue en deze foto is genomen op dezelfde plek, maar dan 180 graden gedraaid.

Aangezien het nog maar 13 dagen tot kerst is, zie je ook overal de kerstversiering opduiken. Vaak onder het motto, hoe meer glitters hoe mooier, of ook wel, zo erg kitsch dat het weer leuk wordt. Dit was op de markt, maar ze komen ook weer deur naar deur. Helaas ben ik nog geen opvouwbare versiering tegen gekomen, want dan hadden jullie in Nederland helemaal de blits gemaakt! Wij hebben nu een kerstster van bijna een meter doorsnee aan het huis hangen. Dat valt voor hier nog mee, want er zitten geen lichtjes in ...

Verder is er op zondag morgen natuurlijk ook kerk en ook voor de rozenkrans moet je goed beslagen ten ijs komen. Of de verschillende kleurtjes alleen modieus zijn, of ook een betekenis hebben weet ik niet, al denk ik het laatste. Ik had deze keer alleen geen zin om te vragen, want het was erg warm..

En ook hier worden de kinderen beloond als ze de mis goed uitzitten. DEze man zat op het muurtje naast de ingang te wachten tot het einde van de mis.

Veel liefs,

Ubo