Leny en Jullian
En dan is er uiteraard ook vuurwerk. De herrie daarvan valt wel mee, die van de karaoke in de buurt en de vele 'dance' parties is veel erger. Wat ook wel leuk is, is dat er in de Filippijnen geen officiele tijd is. Die varieert dus van persoon tot persoon en van overheids instantie tot school. Je kunt dus een ministerie hier om twaalf uur verlaten om dan om kwart voor twaalf een een kwartier later bij een ander aan te komen. Er is nu wel een wetsvoorstel om een centrale tijd aan te nemen. Dat betekent dus ook dat mensen op verschillende momenten besluiten dat het middernacht is. Het vuurwerk begint dat ook op verschillende momenten :-). Je kunt er niet, zoals in nederland, je klok op gelijk zetten.
De kinderen hier in de wijk zijn de volgende morgen heel druk in de weer met het verzamelen van de restanten en daar wordt dan weer druk mee gespeeld. De troep viel dus wel mee. Daarnaast worden hier vooral oude kranten gebruikt voor de rotjes, dus de straten zijn niet helemaal rood zoals in Nederland.
De volgende morgen vroeg zijn we dan op weg gegaan naar ons strandje en dat bleek een hele family happening te worden. Twee auto's Filippijns vol, dus een man of 15. Eerst lunch achter de kerk in Oslob.
Een man of vijf missen nog in deze foto!
En dan naar ons perceel. Het uitzicht is nog steeds geweldig!
Dan via een klein pad van de buren zijn we naar beneden geklauterd.
En dat was een hele klauter, maar het lukt. Eenmaal beneden was het nog steeds mooi.
Eenmaal beneden zagen we dat de buren heel druk aan het bouwen zijn en dat zij ook een weg naar beneden hebben aangelegd. Er was nu niemand, maar een volgende keer toch maar eens vragen hoe zij dat gedaan hebben. Ook bleek de grond wat steiler te zijn dan we dachten en we moeten het echt eerst opschonen en opnieuw laten inmeten voor we iets kunnen gaan doen. Leny gaat op de Universiteit eens navragen bij haar kennisen van de faculteit architectuur. Ook bleek het strand niet zo zandig te zijn als we dachten, want er liggen hele platen geelachtige steen. Heeft wel weer als voordeel dat er voldoende rotsen liggen voor muurtjes en zo...
De steen met het boompje erop is het eind van ons perceel (als we goed zijn ingelicht).
en toen begon het te regenen. En te regenen. En te regenen. Dus geen foto's meer. Je kunt op de foto hierboven nog net een klein piertje zien tussen de stenen in. Dat is een van een klein resort en daar zijn we heen gerend om de schuilen en om later de trappen omhoog te gebruiken om terug naar de weg te gaan. Een lekkere praatgrage beheerder en wat blijkt....
Het is eigendom van een Nederlander die met zijn vrouw in een andere voorstad van Cebu woont :-). Moeten we binnenkort dus ook maar eens mee gaan praten.
Nu eerst even de laatste administratie op order brengen en dan eens opnieuw laten inmeten en opschonen en dan gaan we denken over de mogelijkheden.. Als je nieuwsgierig bent, dan kun je hier kijken dan zie je in google maps precies waar het ligt.
Liefs,
Ubo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten