En we gaan gewoon door

Een dagje na onze campagne in de jeepneys en het posters plakken was het tijd voor iets anders. In een arme buurt van Cebu vlak bij de oude vuilnisbelt wilden een groep vrouwen zich verder organiseren en ze hadden Leny en consorten gevraagd om te helpen. Een mooie gelegenheid om dingen te combineren dus . . .

Om in hun levens onderhoud te voorzien maakten deze dasmes knoflook schoon zodat de individuele teentjes gedroogd en verpakt kunnen worden. Ik zie wel vaak op de markt, maar ik heb ze nog nooit gekocht. Wat ik me wel afvroeg is waar ze het water vandaan halen. Waterleiding is er niet en de rivier om de hoek is wel erg zwart  . . .

Zoals gebruikelijk veel kinderen

En Leny die ook een praatje houdt

Terwijl de handel gewoon doorgaat . .  .

Het weekend erop zouden we naar Iloilo om de diploma uitreiking bij te wonen, maar omdat er toen nog wat probleempjes met mijn contract waren hebben we maar twee dagen vrij genomen want ons ticket omboeken kon niet meer. In Iloilo bleken ook alle hotels volgeboekt want er was een nationale bijeenkomst van de vrijmetselaars, dus wat nu . . . Anderhalf uur met de boot naar Bacolod City op Negros dan maar. 

Daar even op markt rond gekeken waar deze oude dame met maar een paar tanden en aan een oog blind het wel leuk vond allemaal. 

Ik denk dat er in de markt een soort overslag voor kokosnoten was, want ik heb er nog nooit zoeveel bij elkaar gezien.

Uiteraard is er een slager op de markt en die heeft nog niet gespaard voor een nieuwe messenset van de Albert Hein. Gewoon een oud kapmes moet het allemaal maar doen.

Om deze man heb ik vreselijk gelachen. Hij drong een beetje aan dat ik z'n foto nam, dus ik vraag hem om te lachen en dat doet íe niet. Ik zeg daarop dat ik alleen fotos neem als ik ook z'n tanden kan zien. Nou, dat heb ik dus geweten :-)

En toen we naar het hotel liepen hebben we nog een part watermeloen meegenomen.

Een van de highlights in Bacolod City die we nog niet hadden gezien was het Japson Dizon huis en dat viel eerlijk gezegd een beetje tegen.

Het zou een van de grote families van suiker baronnen zijn uit de regio, maar eigenlijk ging het museum alleen maar over de gigantische hoeveelheid kitch engeltjes in het huis (meer dan 1000) en dan ook nog lucifer doosjes en sleutelhangers (met als highlight van de collectie, een sleutelhanger met een engeltje eraan). 

Ze hadden wel een aardige trompe-l'oeil.

We waren weer thuis op zaterdag en op zondag was er een laatste grote bijeenkomst van de linkse partijen in Cebu en ook daar mocht Leny weer opdraven. Hier wat foto's.

Liefs

Ubo