Hoi Allemaal,
voor de begrafenis van Angie zijn we weer naar het zuiden vertrokken om in haar geboortedorp Alcantara te zijn. Een paar jaar geleden zijn we hier ook geweest, toen om haar vader op te zoeken die ook gebedsgenezer is.
Voordat we vertrokken was er nog wel wat geks aan de hand. Op woensdag had Leny overleg met Sarah over wat te doen en hoe de dingen te organizeren. Sarah leende toen Lenys telefoon om haar zoon te bellen en tijdens dat gesprek wordt er naar Leny's telefoon gebeld en het blijkt Angie's nummer te zijn...
Donderdag na de klas van Leny zijn we met een volle auto naar Alcantara gereden en daar hebben we een met een powerpoint laten zien wat Angie allemaal betekent heeft voor de vrouwenbeweging in Cebu. Dat viel zowel bij de familie als de rest van de gasten erg goed.
Een begrafenis is hier sowieso heel erg anders dan in Nederland. het begint al dat er zo maar een week of meer tussen het overlijden en de begravenis zit. Die tijd is voor een deel ook gewoon nodig om de familie uit andere delen van het land (of het buitenland) de kans te geven thuis te komen. Al die tijd wordt er (bijna 24 uur per dag) een wake gehouden. Als de wake thuis is, wat in de provincie bijna altijd zo is). Gedurende die week komt de hele buurt en alle vrienden en familie een of meer keren langs. Er wordt dan buiten ook gewoon gedobbeld, gekaart, gegokt en gedronken.
Als familie van de overledene wordt je ook geacht om iedereen van eten en drinken te voorzien en de familie met alle neven en nichten zijn dus continue in touw. Op vrijdag werd er zelfs een varken geslacht en klaargemaakt zodat op zaterdag bij de begrafenis zelf iedereen te eten en te drinken heeft. het is wel de bedoeling dat op zaterdag alles op is, want het brengt alleen maar ongeluk om begrafenis eten na de begrafenis nog inhuis te hebben, dus iedereen krijgt ook weer wat mee voor thuis.
Op vrijdag is Leny vooral bij de wake geweest en ben ik overdag het dorpje in geweest. Dat was vrij klein, dus ik was snel klaar, maar toch is het altijd wel weer leuk
het leven gaat gewoon door, dus de hanengevechten ook. Deze man was op weg naar de "arena" met zijn haan.
De opgerolde bladeren van een boom die hier door veel boeren als alternatief voor tabak worden gebruikt. Er wordt ook wel gewoon tabak verbouwd, maar dat is bijna altijd voor de verkoop.
Een traditionele genezer met allelei potjes met ingredienten waarvan ik voor een deel bang ben om te vragen wat er inzit, takjes in de vorm van kippenpoten, speciale massage olie en weet ik wat nog meer aan kruiden en zo.
We hadden besloten om die avond niet weer op de grond bij familie van Angie te slapen, maar om toch maar een hotel in de buurt te nemen. na een beetje zoeken vonden we een juweeltje van een resort in een dorp verder. Mooie simpele kamers, erg natuur vriendelijk en ruim opgezet met een prachtige tuin, mooi openlucht restaurant en meer. Als met zoveel juweeltjes een beetje aan de prijs, maar zeker wel de moeite waard.
Ook hier veel mooie bloemen en een heleboel vogels. Zeker een plek om weer eens naar terug te gaan. Die avond was er nog weer een acticviteit bij het huis van Angie en al met al waren we tegen middernacht weer in het hotel.
Op vrijdag dan de mis en dan de echte begrafenis. Eerst in de brandende zon van het huis naar de kerk waar een eenvoudige mis plaats vond.
Na afloop van de mis vroeg de priester nog of er mensen voor de laatste keer afscheid wilden nemen van Angie en alsof dat een teken was begonnen ineens alle vrouwen uit de familie vreselijk te huilen, over de kist gehangen kwamen alle emoties ineens los. Een beeld dat we vooral kennen van het journaal in Nederland. Een tante viel zelfs flauw in de kerk en moest echt weer met wat water en een hoop wapperen met waaiers bij worden gebracht.
Daarna naar het kerkhof waar zich weer vergelijkbare taferelen voordeden. heel bizar was ook wel dat tijdens de begrafenis we de weg vrij moesten maken want er kwam een trouwstoet langs. Aangezien Alcantara echt een klein dorp is kende bijna iedereen elkaar en waren veel mensen uit de rouwstoet ineens het jonge stel aan het feliciteren en lachen om daarna weer terug te keren naar de begrafenis.
Echt begraven doen ze hier, Angie is dus bijgezet, zeg maar ingemetseld, in het familiegraf dat bovengronds op de begraafplaats staat. Na nog een keer eten zijn wij daarna weer naar Cebu terug gegaan. Erly en Bless waren weer eens in Cebu, dus op zondag avond hebben we bij hen aan het strand gegeten. De combinatie van een opkomende maan en laag water zorgde wel weer voor een mooie atmosfeer
