Hoi allemaal,
het was feest in het dorp waar Sarah vandaan komt en we waren uitgenodigd om ook te komen. Volgens haar was de weg er naar toe verbeterd en zou het met de auto geen probleem moeten zijn. Wij hadden wel zin in een uitje, dus op naar bergen van Toledo. De beschermheilige van de barangay was St Nicolaas en die is hier de beschermheilige van de dieven (leuke beschermheilige :-) ) Dat hij in Nederland op 5 december jarig is en dan ook nog eens beschermheilige van de kinderen wou er hier niet helemaal in.
Je kon al snel wel merken dat Sarah geen auto kan rijden, want als deze weg verbeterd was, dan ben ik heel blij dat ik hem nooit in slechte staat heb gereden. Half onverhard, wat landsverschuivingen hier en daar, grote stukken waar er geen vangreling tussen de smalle weg en het ravijn was en nog wat meer. . . . De weg terug hebben we in het donker en met regen maar via de langere provinciale weg afgelegd.
Het was wel leuk. De familie was erg blij ons te zien en leny kreeg zo vaak te horen dat ze haar zo vaak op de radio gehoord hadden en dat ze haar dan nu in levende lijve zagen...
Terwijl de dames aan het bijpraten waren, ben ik maar eens een rondje door het dorp gaan lopen. Vrijwel het eerste wat je dan hoort, is de herrie van de hanengevechten. De mannen klimmen dan zelfs in de boom om maar een beter uitzicht op de gevechten te hebben. Als je wat dichterbij komt, dan ruik je de rum die om het hele gebeuren heen hangt. Er zal er dus ook wel eens eentje uit de boom stuiteren.
Er wordt ook behoorlijk bij gewed en aan jullie nu de vraag bij de onderstaande foto: wie is de winnaar en wie is er al blut.
Op de een of andere manier zie je toch meer verliezers dan winnaars. Hij was maar naar het volleybal gaan kijken. Zijn haan stond vastgebonden en bloederig een eindje achter hem. Daar mocht ik geen foto van maken ...
Gedurende de rest van het jaar is er niets te beleven in het dorp, maar nu zijn er overal stalletjes en is er eten en al dat soort zaken..
En komt men van heinde en verre
Dan zie ik Sarah en Leny buiten en die gaan een rondje langs alle familie maken, dus word ik weer op sleeptouw genomen.
Sarah met twee vruchten met de mooie naam Marang (zo heten ze trouwens ook in het Indonesisch) Familie van de veel grotere Jackfruit en de stinkende maar lekkere durian. het vruchtvlees kun je gewoon eten, maar wordt ook wel (vooral) gebakken zodat het wat knapperig wordt. Niet heel erg lekker, maar het lijkt erop dat dit jaar een goed jaar voor de Marang is, want ik zie ze nu overal op de markt en langs de straat.
Omdat het lekker in de bergen is, zijn er overal veel bloemen.
Sarah met haar zus.
Deze dame vond al die fotos wel erg interessant en wou dus zelf ook graag wel even poseren. Heb ik nooit zo'n probleem mee.
Vijf minuten later was ze terug met haar kleinzoon, want die moest toch ook nog even op de foto. Dat moest hij vooral, want zelf willen was er niet echt bij. Veel keuze had hij ook niet :-). Toen ik een klein stapje dichterbij kwam voor een close up, begon hij hard te huilen en dat duurde een hele tijd voordat de waterlanders weer verdwenen,.
En dat vonden zij dan wel weer heel erg interessant. Ook hier duurde het even voor ze haar broertje in model had. Zij wilde wel poseren .
Toen ik deze foto maakte begonnen zijn vrienden heel hard te lachen. Ze zaten achter hem en hadden (ook) al de nodige flessen rum soldaat gemaakt. Ze lachten zo hard omdat hij volgens hen beter kon drinken dan roken. Hij rookte zo veel dat hij volgens hen al bijna dood was. Het lijkt er ook wel op dat ze gelijk hadden. helemaal fris en fruitig lijkt hij niet meer :-)
Liefs,
Ubo
