door alle drukte hier is het er al een tijdje niet van gekomen, maar we hebben weer een doos uitgedeeld. Deze keer in Mandaue City. Vlakbij het huis van Leny's moeder dat is afgebrand, is ook een lagere school. Hier heeft Isabel via haar werk 40 kinderen geselecteerd die ondervoed zijn en die op school iedere dag een lunch krijgen zodat ze in ieder geval een maaltijd per dag hebben. De selectie hebben ze gedaan door te kijken welke kinderen te licht waren voor hun lengte. Het voedingsprogramma is een paar maanden geleden gstart en gaat in totaal drie tot vier jaar duren.
Wij hebben 40 pakketjes gemaakt en die aan dezelfde 40 kinderen uitgedeeld.
en dat betekent pennen testen, pakketjes maken en kleren sorteren. gelukkig hadden we genoeg voor 40 setjes. Allemaal wat kleren en pennen, sommigen een schift, anderen weer wat speelgoed en al met al voldoende voor iedereen.
Toen we aankwamen was de tafel al gedekt. We hoorden dat er per kind een budget is van 11 pesos per dag per kind ( ongeveer 20 cent) en daarvoor hebben ze rijst met een bijgerecht (nu een soort stoofpot van aardappel, wortel, wat kruiden en een klein beetje kip). Voor stoeltjes is geen budget, dus de kinderen eten staande.
terwijl we op de kinderen wachtten, zag ik een paar jongens buiten rondlopen met kleine plastic zakjes met iets er in. Ik was nieuwsgierig en het blijkt dat er eentje visjes kweekt (of vangt) en die weer verkoopt op school. De kinderen druppelen geleidelijk binnen. Deels omdat de klassen niet op het zelfde moment eindigen, maar ook omdat er twee lichtingen zijn. De school heeft zo'n 1200 leerlingen, maar is daar helemaal niet op berekend. Dus zijn er morgen en middag klassen. Als het dus allemaal een beetje tegenzit hier, dan ga je naar een minderen openbare school en dan krijg je ook nog eens maar een halve dag les. Aan de andere kant van het spectrum is dan Jullian die op een goede prive school zit en die is van 7 in de ochtend tot half vijf in de middag onder de pannen.
Als dan de eerste eters binnen druppelen, hebben de anderen ontdekt dat er gasten zijn en komt er een hoop geschreeuw van de eerste verdieping.
Na het eten, waar ze ook hier voor een groot deel niet van worteltjes houden, een korte toespraak van Isabel en Leny en dan gaan we door naar het hoofdprogramma.
Het uitdelen van de spullen, en daar hadden we alle aandacht.
Maar eerst moet er dan nog een liedje gezongen worden
En dan ...
Even checken wat er in de tas zit en of we allemaal wel hetzelfde hebben gekregen.
We hebben de volleyballen en wat speelgoed bij de juffen achtergelaten en die waren daar ook weer erg blij mee. Vandaag zou er een volleybal tournooi zijn, dus hoefden ze in ieder geval geen ballen meer te kopen.
Weer heel hartelijk bedankt!
Ubo
