weer op het kerkhof

Weer terug in Cebu was het afgelopen vrijdag en zaterdag weer tijd voor allerheiligen en allerzielen. Voor de familie tijd om samen op het kerkhof door te brengen en te eten. Voor mij zeker ook tijd om maar weer eens in het donker over het kerkhof te zwerven. Jullie kennen de verhalen vast nog wel van voorgaande jaren, dus deze keer maar wat plaatjes zonder al te veel tekst.

Natuurlijk zijn er gewoon erg veel mensen, al viel het dit jaar nog wel mee. Veel mensen waren bang om op het kerkhof te komen door de aardbeving

Er wordt natuurlijk van alles verkocht:

 Kaarsen

 Nog een beetje verf om het graf of de grafsteen wat op te knappen

 water

 En omdat het natuurlijk ook net haloween is geweest, lichtgevende horentjes . . .

 En nog meer kaarsen

En ook de bezorgers van de plaatselijke fastfood stonden helemaal klaar

Natuurlijk zijn er ook gewoon veel mensen die hun geliefden herdenken

En dat is soms best lastig als die op 3-hoog achter liggen.

Maar echt spook (of sprookjes achtig) wordt het toch pas als het donker wordt. 

En zo was het al met al best wel weer aardig twee avonden lang

Feest in Toledo

Hoi allemaal,

het was feest in het dorp waar Sarah vandaan komt en we waren uitgenodigd om ook te komen. Volgens haar was de weg er naar toe verbeterd en zou het met de auto geen probleem moeten zijn. Wij hadden wel zin in een uitje, dus op naar bergen van Toledo. De beschermheilige van de barangay was St Nicolaas en die is hier de beschermheilige van de dieven (leuke beschermheilige :-) ) Dat hij in Nederland op 5 december jarig is en dan ook nog eens beschermheilige van de kinderen wou er hier niet helemaal in. 

Je kon al snel wel merken dat Sarah geen auto kan rijden, want als deze weg verbeterd was, dan ben ik heel blij dat ik hem nooit in slechte staat heb gereden. Half onverhard, wat landsverschuivingen hier en daar, grote stukken waar er geen vangreling tussen de smalle weg en het ravijn was en nog wat meer. . . . De weg terug hebben we in het donker en met regen maar via de langere provinciale weg afgelegd. 

Het was wel leuk. De familie was erg blij ons te zien en leny kreeg zo vaak te horen dat ze haar zo vaak op de radio gehoord hadden en dat ze haar dan nu in levende lijve zagen... 

Terwijl de dames aan het bijpraten waren, ben ik maar eens een rondje door het dorp gaan lopen. Vrijwel het eerste wat je dan hoort, is de herrie van de hanengevechten. De mannen klimmen dan zelfs in de boom om maar een beter uitzicht op de gevechten te hebben. Als je wat dichterbij komt, dan ruik je de rum die om het hele gebeuren heen hangt. Er zal er dus ook wel eens eentje uit de boom stuiteren. 

Er wordt ook behoorlijk bij gewed en aan jullie nu de vraag bij de onderstaande foto: wie is de winnaar en wie is er al blut.

Op de een of andere manier zie je toch meer verliezers dan winnaars. Hij was maar naar het volleybal gaan kijken. Zijn haan stond vastgebonden en bloederig een eindje achter hem. Daar mocht ik geen foto van maken ...

Gedurende de rest van het jaar is er niets te beleven in het dorp, maar nu zijn er overal stalletjes en is er eten en al dat soort zaken..

En komt men van heinde en verre

 Ik denk niet data hij nog ver zal reizen. Hij had al zo veel gedronken dat hij dwars door de hitte en het basketbal tournooi heen sliep .

Dan zie ik Sarah en Leny buiten en die gaan een rondje langs alle familie maken, dus word ik weer op sleeptouw genomen.

Sarah met twee vruchten met de mooie naam Marang (zo heten ze trouwens ook in het Indonesisch) Familie van de veel grotere Jackfruit en de stinkende maar lekkere durian. het vruchtvlees kun je gewoon eten, maar wordt ook wel (vooral) gebakken zodat het wat knapperig wordt. Niet heel erg lekker, maar het lijkt erop dat dit jaar een goed jaar voor de Marang is, want ik zie ze nu overal op de markt en langs de straat. 

Omdat het lekker in de bergen is, zijn er overal veel bloemen.

Sarah met haar zus.

Deze dame vond al die fotos wel erg interessant en wou dus zelf ook graag wel even poseren. Heb ik nooit zo'n probleem mee.

Vijf minuten later was ze terug met haar kleinzoon, want die moest toch ook nog even op de foto. Dat moest hij vooral, want zelf willen was er niet echt bij. Veel keuze had hij ook niet :-). Toen ik een klein stapje dichterbij kwam voor een close up, begon hij hard te huilen en dat duurde een hele tijd voordat de waterlanders weer verdwenen,. 

En dat vonden zij dan wel weer heel erg interessant. Ook hier duurde het even voor ze haar broertje in model had. Zij wilde wel poseren .

Toen ik deze foto maakte begonnen zijn vrienden heel hard te lachen. Ze zaten achter hem en hadden (ook) al de nodige flessen rum soldaat gemaakt. Ze lachten zo hard omdat hij volgens hen beter kon drinken dan roken. Hij rookte zo veel dat hij volgens hen al bijna dood was. Het lijkt er ook wel op dat ze gelijk hadden. helemaal fris en fruitig lijkt hij niet meer :-)

Liefs,

Ubo

weer een doos leeg

hoi allemaal,

door alle drukte hier is het er al een tijdje niet van gekomen, maar we hebben weer een doos uitgedeeld. Deze keer in Mandaue City. Vlakbij het huis van Leny's moeder dat is afgebrand, is ook een lagere school. Hier heeft Isabel via haar werk 40 kinderen geselecteerd die ondervoed zijn en die op school iedere dag een lunch krijgen zodat ze in ieder geval een maaltijd per dag hebben. De selectie hebben ze gedaan door te kijken welke kinderen te licht waren voor hun lengte. Het voedingsprogramma is een paar maanden geleden gstart en gaat in totaal drie tot vier jaar duren. 

Wij hebben 40 pakketjes gemaakt en die aan dezelfde 40 kinderen uitgedeeld.

en dat betekent pennen testen, pakketjes maken en kleren sorteren. gelukkig hadden we genoeg voor 40 setjes. Allemaal wat kleren en pennen, sommigen een schift, anderen weer wat speelgoed en al met al voldoende voor iedereen.

 Toen we aankwamen was de tafel al gedekt. We hoorden dat er per kind een budget is van 11 pesos per dag per kind ( ongeveer 20 cent) en daarvoor hebben ze rijst met een bijgerecht (nu een soort stoofpot van aardappel, wortel, wat kruiden en een klein beetje kip). Voor stoeltjes is geen budget, dus de kinderen eten staande. 

terwijl we op de kinderen wachtten, zag ik een paar jongens buiten rondlopen met kleine plastic zakjes met iets er in. Ik was nieuwsgierig en het blijkt dat er eentje visjes kweekt (of vangt) en die weer verkoopt op school. De kinderen druppelen geleidelijk binnen. Deels omdat de klassen niet op het zelfde moment eindigen, maar ook omdat er twee lichtingen zijn. De school heeft zo'n 1200 leerlingen, maar is daar helemaal niet op berekend. Dus zijn er morgen en middag klassen. Als het dus allemaal een beetje tegenzit hier, dan ga je naar een minderen openbare school en dan krijg je ook nog eens maar een halve dag les. Aan de andere kant van het spectrum is dan Jullian die op een goede prive school zit en die is van 7 in de ochtend tot half vijf in de middag onder de pannen. 

Als dan de eerste eters binnen druppelen, hebben de anderen ontdekt dat er gasten zijn en komt er een hoop geschreeuw van de eerste verdieping.

Na het eten, waar ze ook hier voor een groot deel niet van worteltjes houden, een korte toespraak van Isabel en Leny en dan gaan we door naar het hoofdprogramma.

Het uitdelen van de spullen, en daar hadden we alle aandacht.

Maar eerst moet er dan nog een liedje gezongen worden

En dan ...

Even checken wat er in de tas zit en of we allemaal wel hetzelfde hebben gekregen.

We hebben de volleyballen en wat speelgoed bij de juffen achtergelaten en die waren daar ook weer erg blij mee. Vandaag zou er een volleybal tournooi zijn, dus hoefden ze in ieder geval geen ballen meer te kopen. 

Weer heel hartelijk bedankt!

Ubo

van alles wat deze maand

Hoi allemaal,

Eman, de zoon van Lenys broer groeit als kool en is een lekkere blije baby. Hij heeft nu twee tanden en is maar wat trots om die te laten zien. We hebben van het weekend in Liloan een paar uur opgepast, dus het kwam maar goed van pas dat ik nog een CD met liedjes van Sesamstraat had :-).

Dit zijn een paar foto's van een dikke week geleden in Mabolo. Het lijkt er op dat nu ook Lenys ouders er serious aan lopen te denken om uit Mabolo weg te gaan. Er wordt weer een hoop gestolen uit de winkel en dat in combinatie met de vele overstromingen. Ik moet het nog zien dat ze weggaan, maar ik kan het me wel voorstellen.

In Iloilo is er op de campus een studentenhuis voor de eerste en tweede jaars studenten. Dat is ook het gebouw waar ik normaal gesproken slaap als ik een nachtje in Iloilo blijf. Omdat er veel studenten op de Campus blijven, is er dus een hoop leven 's avonds.

En zijn er veel eterijtjes meteen buiten de poort. Hoe je hier nog met de auto doorheen zou moeten, is mij wel een raadsel, maar ze hebben er wel goedkope koude drankjes.

Bij de paar gebouwen waar er WIFI internet is, zijn er altijd wel weer studenten die gebruik maken van het
internet voor hun "huiswerk". Dit zijn vier van mijn studenten.

Dan hadden we deze week een duo verjaardag. En dat is zoals gewoonlijk gevierd met een hoop eten. Let maar even niet op de witte hand die nog een beetje spagetti saus neemt :-)

leny met Malcolm

Jullian die een foto van ons maakt

Eman in goede doen

Links TJ, een van de twee jarigen die ziet dat er taart binnenkomt.

Met een kaarsje!

Dan een foto van het etentje dat ik vorige week had in Iloilo met collega's. De beide heren zijn de dean en directeur van de School of Urban en Regional Planning van UP Diliman in Manila, waar we dus langzaam onafhankelijk van willen worden. Dan Mary An, de dean van UP in Iloilo en de laatste dame is Rhodella (ofwel Bimbo, hier een respectabele naam) een collega.

Erly en Bless zitten niet stil. Ze willen hun huis in Mandaue verkopen en hebben in Liloan een klein lapje grond aan het strand gekocht. Midden in een wijkje met vissers, dus heel weinig ruimte en privacy, maar dit is genomen vanuit hun voordeur! 

En zo ziet het huis in aanbouw er dus uit. Niet echt verkeerd :-)

Liefs,

Ubo