Hoi allemaal,
Afgelopen zaterdag was het dan zover, de bruiloft van Lenys broer en Joni. Ze zeiden dat alles geregeld, was maar op vrijdag kwam de ene vraag na de andere nog binnen. Uiteindelijk moest er nog zoveel gedaan worden, dat ik mijn avondprogramma heb moeten afzeggen.
Aangezien de inzegening in de kerk al om 9 uur ’s ochtends was, zaten wij al om 6 uur in de salon van Lenys tante voor de make up en het nieuwe haar.
Tenminste, dat was voor de dames. IK ben op pad gegaan om maar eens te kijken waar ze ergens al ontbijt verkochten en ben uiteindelijk via de plaatselijke McDonald’s met pannenkoeken en koffie/warme chocolademelk weer teruggaan. Al een paar weken geleden hadden de dames afspraken met een naaister gemaakt voor de jurken. Joni had hen allemaal een lap stof meegegeven een nicht wist een goede naaister. Dat is iets waar wij voor onze bruiloft ook nog over nadenken. Lijkt me wel heel leuk, maar ik ben ook bang dat er gewoon te weinig tijd is om zoveel jurken in een weekje in elkaar te zetten. Misschien als we van tevoren maten hebben. Staat op het lijstje met dingen waar we aan moeten denken…
Al met al ziet het resultaat er dan ook wel weer goed uit, al vind ik nog wel dat ze een paar andere schoenen had moeten kopen. Ook tante en Erly zien er weer goed uit.
Bless en ik lopen nu nog steeds in ons t-shirtje rond. Het is te warm voor de barong en voor je het weet heb je daar ook weer vlekken in (pannenkoeken met stroop J). Hoe ziet die barong er nu uit:
Zo dus: het is eigenlijk een doorzichtig overhemd gemaakt van ananas vezels (de duren) of van nylon (deze die ik heb gekocht). Als je er een t shirt onder draagt en een zwarte broek, dan ben je klaar. Ze zijn hier te koop (variërend van 30 – 100 Euro), maar ook te huur voor ongeveer 10 euro. Ik ga voor onze bruiloft een echt mooie regelen, dus ik heb er sowieso al een over J. Waar wij aan denken is om voor onze bruiloft een Filippijnse constructie te maken. We krijgen dan nieuwe kleren (jurk en barong), maar we kopen die niet. We huren ze dan als eerste ‘eigenaar’, worden ze helemaal op maat gemaakt en zo en daarna gaan ze in de verhuur.
Dan na het al het haar en make-up geweld, naar de kerk, waar we net op tijd aankwamen. In de kerk is het hier altijd fototijd. Los van de officiële fotograaf en alle vrienden en familie met een camera, heb je hier veel meer. Er zijn hier heel veel professionele fotografen die in de kerk iedereen die los en vast loopt fotograferen (helemaal als het een buitenlander in een barong is). Die fotos worden dan met een noodvaart ontwikkeld en dan proberen te achterhalen waar de receptie is om dan de fotos te verkopen. Omdat we nu de receptie niet in Cebu hadden, maar in een bewaakte compound in Liloan kwam van het verkopen niet zo veel …
Erly en Bless.
Dan op een gegeven moment wordt iedereen op rij gezet in de goede volgorde en lopen we de kerk in. In volgorde van belangrijkheid. Heet hier niet voor niets de ‘entourage’.
Jullian en het broertje van Joni
De trotse ouders:
En dan komt de bruid (die zat al de hele tijd in de airco van de auto buiten te wachten J).
Na de dienst (en de kus)
Worden er in de kerk ook een hele hoop fotos gemaakt. Dat gaat ook allemaal echt officieel en volgens een bepaalde volgorde (bruidspaar, met alle ouders, met ouders van de bruid, etc). Heren: let even goed op volgende foto. Dat Lenys vader af en toe was moeite heeft met publieke optredens, dat wisten we. Blijkbaar vind ook de vader van Joni het niet echt wat. Wij willen wel graag lachende gezichten zien!
En dan te denken dat Lenys vader een nieuw brug in zijn mond heeft en onder dwang van Lenys moeder zelfs zijn haar weer zwart is J. Al met al alle reden om te lachen dus ..
Toen zijn wij als een haas naar de locatie van de receptie in Liloan gegaan, want er moest een laptop en LCD projector worden opgesteld, tafelschikkingen met de cateraar worden doorgesproken en alle andere dingen van vrijdagavond worden afgewikkeld. Wat hier heel populair is, is om een foto stal te hebben. Een soort van kamera die uit zichzelf een aantal foto’s maakt en die dan op een postkaart worden afgedrukt. Vaak hebben ze allerlei attributen
Uiteindelijk liep de receptie als een trein. Een hele goede cateraar en een ceremoniemeester. Tante had weer een hele grote taart gemaakt. En nu weet ook de truc: de onderste twee lagen zijn piepschuim J.
Na de receptie hebben die in de auto mee genomen naar Lenys ouders. Hij was alleen zo groot dat hij niet in de hal paste en ook door de winkel ging het niet. Uiteindelijk hebben we de toonbank maar ingepikt en hem direct aan stukken gesneden. Hij is meteen ook opgegeten, want lenys moeder had nog een privé feestje georganiseerd voor zo’n 30 dames uit de wijk die niet meekonden naar de receptie. Dat hebben wij niet afgewacht. Wij hebben de officiële papieren naar de koerier gebracht zodat die in Manila worden geauthenticieerd(?).
Leny en Joni
